Compagnie Virginie Brunelle (CDN) presented in Heerlen at schrit_tmacher justDANCE! Festival their intensely running dance piece „to the pain that lingers“

Nachtkritiek

Veronica Posth

vertaling door Lisa Reinheimer

Pijn. Het woord doet denken aan iets dat belemmert, een barrière die begrenst of iets dat een hindernis opwerpt. Wat als we pijn met andere ogen bekijken? Zodat wat we altijd zien als een obstakel nu juist tot een sterke, drijvende kracht en krachtige staat wordt?

Pijn is fysiek en emotioneel verbonden aan angst en kwetsbaarheid en zorgt zodoende voor een onzekere staat, voorbij de comfortzone waar een gevoel van onveiligheid het overneemt.

De voorstelling To the pain that lingers is emotioneel turbulent. In zeventig minuten toont het de complexiteit van pijn. Zes dansers, twee mannen en vier vrouwen, reageren op elkaar met emotionele, kwetsbare reacties met hun vluchtige en toch geaarde lichamen.

In het begin lijken ze allemaal verdwaald, terneergeslagen en ontmoedigd staren ze in het publiek. Ze ademen met langgerekte inhalen in om dan plotsteling uit te ademen, alsof ze even een moment afstand nemen van hun apneu. Een van hen valt op de grond en de anderen volgen, maar eerder als een ontsnapping aan een besmettelijke en onveilige dimensie.

Twee dansers, een man en een vrouw, zitten dicht naast elkaar en tonen het publiek hun grote, langgerekte, onnatuurlijke glimlachen. Dan opeens bewegen ze oncomfortabel als uiting van pathologisch gedrag, maar geen van beide lijkt geïnteresseerd om zich ertegenaan te bemoeien.

Op een ander moment en met verschillende bewegingen komen de andere dansers het toneel op. Ze bewegen onhandig en ongeduldig of delicaat en zacht. De eclectische frasen en reacties creëren een breed scala aan gevoelens en interpretaties.

De twee mannelijke dansers zijn sterke figuren die met hun stoïcijnse verschijning de geplaagde, rusteloze danseressen proberen te kalmeren en te beschermen. Een van hen, bezeten door ontembare geesten, springt met al haar kracht tegen het lijf van de oudere mannelijke danser, die haar met een préséance van onverschilligheid, elegantie en geruststelling beetpakt en meteen weer loslaat. Zachtheid en kracht zijn op magische wijze verbonden in zorgzame momenten, soms roekeloze en andere juist mild en glad.

De sensuele intimiteit die de dansers creëren vormt een mooie en onhandige gevoeligheid die heel subtiel het onzegbare naar de oppervlakte brengt.

Sensaties worden zichtbaar als bewegen die reageren op onuitsprekelijke zaken. Sterk en helder is bijvoorbeeld de passie die tot iets schadelijks wordt en als angst vrijkomt via een gesloten beweging. Die lege, ondraaglijke, onhoudbare worsteling die uit pijn voortkomt is het leidmotief van deze voorstelling, die met overweldigende elementen de complexe sensaties verbeeldt en wordt zo de voortstuwende kracht van de voorstelling.

Gevoelens, die evenzo sterk als abstract zijn en inspannend om uit te drukken, worden expliciet door de sterke en heldere bewegingen. De emotionele dynamiek wordt tastbaar en de aspecten die de menselijke sentimenten en reacties karakteriseren worden krachtig.

Virginie Brunelle geeft met haar sterke dansers en passende keuze voor lyriek vorm aan een in vele gevallen onverklaarbare kwestie en reflecteert zo op de dynamiek van de mens. Ongelofelijk complex en fascinerend.