Nachtkritiek Chute Libre met In Bloom

 

Door Lisa Reinheimer

 

Als Nijinksy nu had geleefd, dan was hij ongetwijfeld als een blok gevallen voor het Urban vocabulaire. Technisch, brutaal, sexy. Het Franse gezelschap Chute Libre brengt een ode aan zijn schandaalstuk Sacre du Printemps.

 Een zacht trillende beat, verleidelijk fluitende vogeltjes. De klank van de lente. De dansers maken zich klaar voor hun sociale entree. Midden achter staat een tafel klaar, stoelen rond het speelvlak en lampen op een statief. Twee dansers komen naar beneden vanaf de tribune en beginnen de lampen te verslepen. Een diepe beat dreunt nu en dan dreigend en laat alles beven.

Dan kan het grote aftasten en verleiden beginnen. Dat moment dat je binnenloopt op een feestje dat nog niet helemaal in volle gang is. Waar iedereen zijn pose en plaats nog moet vinden. En dat duurt even. Want wie springt er als eerste uit de ban of wie wordt er buitengesloten? Hierdoor komt het geheel niet echt van de grond.

De dansers hebben duidelijk allemaal een andere achtergrond. Wanneer ze even los mogen van de groep zien we pas echt hun potentieel. Vooral de solo van de danseres in het groen is betoverend. Vloeiend en elastisch tussen twee en driedimensionaal. Haar hele lichaam golft op dezelfde flow. De statieflampen lichten haar aan.

De op hiërogliefen geënte bewegingen van Nijinksy passen verrassend tussen het Urban vocabulaire. Zo worden we steeds even herinnert aan Nijnisky, aan de (dans)geschiedenis, aan de cycli van de seizoenen en het ongemak van tieners onderling.

Verwacht geen groot offer, wel de extase. Maar hier dan de extase van de club aan het einde van een lange avond. Nijinsky had best van de club gehouden, denk ik.