OFF Festival schrit_tmacher justDANCE!

Hoezo ‘brutal’?

De Israëlische choreografe Sharon Eyal levert met ‘Chapter 3: The Brutal Journey of the Heart’ een ogenschijnlijk onschuldig stuk af

van Rico Stehfest

Op het eerste oog lijkt er niet zo bijzonder veel complexe emotionaliteit in te zitten. De negen dansers en danseressen van Company L-E-V voeren een losse rondedans uit, heel ontspannen, op een rustige calypso. De lichtstemming is sober en eenvoudig, zoals we gewend zijn van het werk van Sharon Eyal.

Haar vorige stuk, ‘Love Chapter 2’, liet zien hoe energiek, krachtig, bijna tot het breekpunt gespannen haar vocabulaire kan zijn. Wat daar leek op een innerlijke, uiterst inspannende k(r)amp, lijkt hier volledig ontspannen. Te ontspannen? Je wacht op de visualisatie, de voortzetting van de confrontatie met tegenstrijdige emoties. Maar de knoop lijkt te zijn doorgehakt. En wel in zeer positieve zin. Het is alsof de ‘brutal journey’ uit de titel tot een verlossend einde is gekomen. Nu is alles goed. De mondharmonica klinkt vrolijk, daarna ratelen de klanken, die misschien toch weer een verwijzing kunnen zijn naar ‘Love Chapter 2’. Maar meer ook niet.

Het binnenste is naar buiten gekeerd. Dior-ontwerpster Maria Grazia Chiuri kleedde de dansers in huidkleurige kostuums die met hun zwarte schetsen wel wat van tatoeages weg hebben; op de linkerborst prijkt onmiskenbaar een groot hart. Deze menselijkheid, deze kern, ligt bloot, ongecompliceerd. Niettemin, niets oppervlakkigs, niets opvallends.

chapter_3_-_photo_by_stefan_dotter

Sharon Eyal werkt met oog voor detail én voor het geheel. De elegante lichtvoetigheid, de onderbenen die herhaaldelijk naar buiten worden geschopt, de wijde, open armbewegingen, allemaal voortvloeiend uit de ballettraditie. Als je de individuele dansers van een afstandje bekijkt, vallen steeds weer zorgvuldig gearrangeerde tableaux vivants op. Duidelijke, eenvoudige schoonheid. Verder niets. Toch is dit geen esthetiek als doel op zich. Want in hun stemming suggereren de beelden telkens weer dan toch ook een kleine ontsnapping naar binnen, wanneer de dansers onderlinge nabijheid zoeken in een krappe lichtruimte. Deze momenten komen niet overeen met de grotendeels onschuldige vrijblijvendheid van de muziek. Dus er is toch meer aan de hand. Lichte muzikale vervreemdingen gaan verder in deze richting, maar het blijven korte toespelingen. Daar blijft het bij: alles is goed. En alles is mooi.

Dat kan verwarrend zijn. Het is een beetje alsof Sharon Eyal bewust een thematisch probleem weigert en, afgaande op de titel van haar werk, het publiek voor de gek houdt. Onbezorgdheid? Is dat überhaupt nog mogelijk? Natuurlijk wel. Dat zie je toch.